ڪجهه احوال دل جي موسم جو.

اَڄ پڻ اُميدُون، آگَم سَندِيُون اُڀَ ۾؛
ساوَڻُ پَسِي، سَرَتِيُون! سَڄَڻُ سارِيو مُون؛
آئُون آسائِتي آھِيان، مانَ ڀِڄائي ڀُون؛
گَھرِ ته گُھرجِين توُن، مُندَ مڙيئِي ميِنھَن جِي؛

ڪڏهن ڪڏهن اهڙو ته وڻندڙ موسم اچي ويندو آهي جو يادن جو وڻندڙ سلسلو مٺڙي هير بڻجي لون  لون کي مهڪائي وجهندو آهي، ڪڏهن ان موسم سان سلهاڙيل دوستن سان گهاريل اهي ڪي پل ياد پئجي ويندا آهن ته ڪٿي محبوب جون چنچل ادائون بادلن پٺيان سج جيان ليئا پائي من اندر ڪتڪايون ڀريو ٿيو ڇڏن۔۔ اهي موسمون ئي ته آهن جيڪي اسان جي يادن جي سلسلن کي اسان سان جوڙينديون ٿيون اچن۔۔اڄ به ڪجهه اهڙو ئي موسم ٿي ويو آهي منهنجي اوسي پاسي ۾، بادلن مٿان گجگوڙ ته صبح جي پهر کان ئي شروع ٿي وئي هُئي پر ڪجهه پل گذرڻ کان پو برسات جي ڦُڙين پنهنجون شرارتون شروع ڪري ڏنيون ته ڀنل مٽي جي خوشبو جئين ئي من اندر اوتجندي ٿي وئي ته يادن جو نه کٽندڙ سلسلو جيڪو ان چيڪي مٽي جي خوشبو سان واڳيل آهي جاري ۽ ساري ٿي ويو۔۔بس پو هميشه جيان استاد جون هي سٽون هڪ سرير ڏيندڙ آواز ۾ من جي پاتال منجهه واڄٽ ڪري گونجڻ لڳنديون آهن۔۔
هن موسم ۾ گڏ يار هجي، پيون بوندو وسن ۽ بهار هجي۔۔
۽ پڻ
سرمد جا ڳايل آهي ٻول ته۔۔۔
جڏهن ڪنهن به بادل ولهاريون وسايون ، الا ڇو اوهان جو اکيون ياد آيون۔۔۔


هاڻ ڏسون ٿا ته هن موسم ۾ اوهان جا ڇا خيال آهن۔۔ڇا اهو سڀ ڪجهه اوهان سان به آهي، ته پو هت ونڊ ڪيو۔